لکنت زبان با توجه به تعریف نظریه پردازان و دانشمندانی که تعاریف آنها توسط سازمان بهداشت جهانی به رسمیت شناخته شده ، عبارت است از بروز وقفه در جرریان پیشرونده گفتار . در نتیجه ی از هم گسیختگی حرکتی و یا در اثر واکنش گوینده نسبت به خود وقفه و در حالت کلی و عام می توان گفت لکنت عبارت است از اختلالی که طی آن روانی گفتار با
عواملی مثل تکرار ، کشیدن صدا و یا مکث و قفل شدگی مختل گردد و زبان بندی الگوهای گفتاری با سن فرد متناسب نباشد. ولی از دید یک فرد مبتلا به لکنت ، لکنت در واقع چیزی بیش از تکرار صداها است . لکنت از دید او عبارت است از ناکامی ، خجالت ، احساس گناه و حقارت و پایین بودن عزت نفس .
دلایل بروز لکنت زبان تاکنون به طور دقیق روشن نشده است . ولی آنچه مشخص است این است که بروز لکنت ، نمی تواند تنها یک علت واحد داشته باشد . دانشمندان ، نظریه های علت شناسی مختلفی از قبیل ، عوامل ژنتیکی ، عوامل عصبی و روانی ، اختلال و ناهماهنگی تارهای صوتی و اندام گویایی ، وجود ضایعه ی مغزی ، عدم هماهنگی تنفس با گفتار ، یک سوبرتری نیمکره های مغزی ، نقض در پردازش عصبی گفتار و . . . که همگی تحت تاثیر عوامل محیطی و زبانی می باشند را در به وجود آمدن لکنت دخیل دانسته اند .
برخی خانواده ها علت لکنت فرزندشان را ناراحتی های روانی ای که هم زمان با بروز مشکل گفتاری کودکشان به وجود آمده است می دانند ولی تشخیص اینکه این گونه ناراحتی های روانی علت لکنت است و یا لکنت خود حاصل این حالات و فشارهای ناشی از اختلالات روانی است ، بسیار مشکل است . قدر مسلم این است که صحبت روان و راحت هر فرد به طور قابل ملاحظه ای به احساسات درونی و شرایط و موقعیات محیطی بستگی دارد .
شیوع این اختلال در میان پسران 3 تا 4 برابر دختران است و سن شروع آن معمولا قبل از 6 سالگی می باشد .
نکته قابل توجه آن است که برخی کودکان در دوره ای از رشد طبیعی گفتار و زبان ، علائمی از قبیل بازگویی اصلاحی و یا تکرار عبارات و کلمات را از خود نشان می دهند که به آن بريده گوييو ناروايي هاي طبيعي می گویند و تمییز و تشخیص این علایم از علایم لکنت زبان از دید خانواده بسیار مشکل است و برای تشخیص این دو نیاز به نظر آسیب شناس گفتار و زبان است.